Gieren en brullen met B & B over de vloer.

‘zo die pan is ook wel aardig z’n rust aan het pakken’ luidde het uit de keuken gisteravond. Sinds we afgelopen vrijdag de pannenkoekenmix hebben ontdekt in de supermarkt vliegen de ronde deeg frisbees de keuken uit. Helaas moeten we dit nog wel op orthodoxe, inmiddels kromme pannen bakken maargoed we doen het er maar mee. Coen z’n bakpan had er blijkbaar niet zoveel zin in vandaar die oerkreet vanuit de keuken. Ik had de inmiddels welbekende uitspraak ‘pak ff je rust’ maar beter niet kunnen introduceren hier want ik hoor momenteel niks anders. Ik ga bijna teveel rust pakken hier en dat moeten we niet hebben natuurlijk. Dadelijk doe ik niks anders dan chillen de hele dag.

Afgelopen week was een toch wel even iets anders dan dat we gewend waren. Villa Tivoli werd tijdelijk omgedoopt tot het gezelligste ‘vriendenhostel’ van het zuidelijk halfrond, waarbij we toch blij mogen zijn dat het huis er überhaupt nog staat. Bankstellen en tafels ondersteboven, stoelen op elkaar, hometrainers op ze kop, niks is te gek na afgelopen week. De ellende begon allemaal donderdag 13 en vrijdag 14 Oktober. Op donderdag arriveerde er drie vriendinnen van Saskia en een dag later zette ik koers naar het vliegveld om daar twee vrienden, genaamd Boon & Bolluh, op te halen. Het blijft bijzonder om twee maten te mogen verwelkomen op het vliegveld, die je eventjes op komen zoeken. Ik keek er dan ook erg naar uit en vond het geweldig om ze weer te zien. Nadat we elkaar een half uur omhelst hadden liepen we naar de auto. Ik was even bang dat het niet ging passen met de koffers in mijn minuscule mini, maar na een beetje passen en meten ging dat prima. Wel moest Bolluh de weg op het dak vervolgen maar dat was geen probleem. Ik had nog een paar spanbanden achterin liggen, dus dat kwam mooi uit. Enige nadeel was alleen dat de auto niet zo gestroomlijnd meer was dus moesten wat gas bijgeven op de snelweg. Aangekomen bij de villa der villa’s dropte we de koffers af en vervolgde onze weg met een zoektocht naar een luchtbed, want er waren niet genoeg bedden voor iedereen. Na een lange zoektocht, onder andere door het altijd gezellig Woodstock, kwamen we terecht bij Lennie Luchtbed BV. Je raat het al, die verkoopt alles behalve luchtbedden. Hebben wij weer dachten we nog. Gelukkig had die nog twee units liggen en konden die meenemen. Strik erom en gierende banden naar huis. Die vrijdagavond nog maar even rustig aan gedaan aangezien B & B nog moesten bij komen van een heuse letleg. En dat voor zo’n kort stukje vliegen. Voorwaarde was wel dat we de volgende dag extra hard gingen stappen. Nadat we overdag met de hele bende van ellende de plaatselijke foodmarkt onveilig hadden gemaakt en de nodige calorieën hadden bij gevuld, vervolgde we onze tour met ze 4e ,inclusief Coen als rijder, naar de Chapmanspeak en HoutBay. De monden vielen weer open van het prachtige uitzicht en er werden een paar mooie kiekjes geschoten. Die avond stond de populaire club 31 op het programma. Misschien is dit wel één van de hoogste club van Afrika aangezien het op de 31ste verdieping van een kantoor is. Ondanks een vrij chique bedoeling binnen is het een leuke club. Er staat een goede dj achter het draaiend vinyl en de sfeer was prima.

Met een huge hangover stonden we zondag op voor een dag vol met geplande activiteiten. We reden naar Muizenberg om daar een plankje te rijden maar helaas hadden de golven er weinig zin in. We probeerde ze nog over te halen maar het mocht niet baten. Ook stond er veel wind dus surfen werd een lastig verhaal. Je ziet het in principe ook snel genoeg als er niet gesurft kan worden want dan is de parkeerplaats zo goed als leeg. Toen kwamen we op het geniale idee om de Tafelberg te gaan beklimmen, hij staat er tenslotte toch. Maar jammer genoeg stond ook daar teveel wind voor. Niet zozeer om hem te beklimmen, maar de lift om naar beneden te gaan ging niet meer en om nou ook weer naar beneden te lopen vonden we toch wel een beetje teveel van het goeden. We zijn tenslotte ook geen 19 meer. Kortom een uiterst productieve dag dus. We hebben het nog wel even goed gemaakt met een bezoek aan Signal Hill, wat tegenover de Tafelberg ligt. Hier heb je een prachtig uitzicht over het water, de haven en een deel van de stad.

Helaas kon ik geen hele week vrij krijgen van me stage omdat het een drukke week was qua activiteiten. Alleen dinsdag en vrijdag kon ik vrij krijgen. Het feest begon maandag al toen ik om vijf uur ‘smorgens op kantoor moest zijn. Dat is voor niemand leuk natuurlijk. Maargoed het bekende gezegde; ‘klant is koning’ bewees maar weer dat we hier niks tegen in te brengen hadden. We moesten eerst twee uur rijden alvorens we bij de bestemming aankwamen. Gelukkig was de groep enthousiast en scheen er een heerlijk zonnetje. Boon & Bol vermaakte zich die dag in Waterfront waar het prima vertoeven is met een zonnetje en een biertje. Waar is dat eigenlijk niet het geval hier in Kaapstad. Dinsdag koerste we opnieuw naar Muizenberg om een surfplankje ter water te laten. Inmiddels had boon al een nieuwe vriendin gevonden, namelijk mijn gouden mini. Hij reed er dan ook vaak in en kon er geen genoeg van krijgen. Het blijft dan ook wel echt een gave bak en dan zo een mooie kleur, het kan niet beter. Misschien dat ik hem wel gewoon naar Nederland laat transporteren, alleen zit het stuur aan de rechterkant en aangezien die mini niet veel meer is dan een keuken kastje van de IKEA qua veiligheid moet ik daar nog even over nadenken. Het surfen in Muizenberg ging in ieder geval super. Goede golven en het was lekker rustig. Genoeg ruimte dus om een paar golfjes te pakken. Na 2,5 uur in het water te hebben gelegen, helaas zonder een haai te hebben gespot, begon operatie wetsuite uitrekken weer en kon de plank het dak van de mini weer op. Dit blijft overigens ook een geweldig gezicht. Je krijgt een hoop leuke reacties langs de weg en overal waar je voorbij rijdt. Woensdag gingen de boys bavianen, struisvogels en pinguïns spotten in Cape Point / Kaap de goede hoop. In principe hoef je daar Kaapstad niet voor uit om die te bezichtigen want die lopen er al genoeg in het centrum maar het is toch wel zeker de moeite waard om een tour door Cape Point te maken. Ik moest gewoon weer hard aan het werk, maar dat maakte niet zoveel uit aangezien ik al in Kaap de goede hoop ben geweest. Donderdag konden ze nog even uitrusten voor het hoogtepunt op vrijdag,namelijk het beklimmen van de Tafelberg.

Aangezien we ongeveer naast deze berg wonen en ik er al twee maanden lang elke dag er op uitkijken, werd het wel eens tijd om hem te gaan beklimmen. S‘morgens hadden we eerst een hele indrukwekkende rondtour door een township in HoutBay. Iets wat ik ook graag een keer wilde doen. Tijdens zo een tour zie je pas hoe goed je het zelf eigenlijk hebt hier en in welke omstandigheden sommige mensen leven. Na deze 2 uur durende rondleiding vervolgde we onze weg naar de Tafelberg. Deze berg, die op de ranglijst staat om tot 1 van de 7 wonderen van deze wereld te worden verkozen, is toch zo’n luttele 1000 meter hoog. En dan denk je een mooi pad naar boven die je kunt volgen, maar het is gewoon een grote stenen trap die je naar boven lijdt. Een aardig opgave dus om heelhuids boven te komen. Konden ze niet gewoon een roltrap bouwen dachten we nog. Na vele liters water, steun van boven, mentale begeleiding van Boon en 3 hartaanvallen van bolluh hadden we onze missie na een kleine 2 uur lopen volbracht. Wel gingen we met het ‘hysbakkie’ naar beneden aangezien de weg terug nog zo’n drie uur in beslag zou nemen en dat was toch iets te veel van het goede voor het cholesterolgehalte. Alsof we nog niet genoeg gedaan hadden die dag gingen we ‘savonds naar Stellenbosch om te gaan stappen. Dit staat bekend om de grote hoeveelheid Nederlandse studenten die er studeren. En die kwamen we dan ook in grote getale tegen. Het lijkt ook echt een beetje op Nederland gezien de straten en huizen die er staan. Ook onze vrienden van een paar huizen verderop gingen mee waardoor we met een grote groep waren om de lokale cafés onveilig te maken. Nadat we de bierbrouwer weer van een drukke werkweek hadden voorzien liepen we naar het hostel waar we een kamer met z’n 4e hadden geboekt. Nog eenvoudiger dan simpel maar voor die paar uurtjes heb je ook niet meer nodig. De volgende dag hebben we nog een redelijke routetrip gemaakt naar Hermanus op zo’n 2 uur rijden. Dit is een baai waar heel het jaar walvissen zwemmen en je dus goed kunt spotten. Vele toeristen komen hier naar toe waaronder, hoe kan het ook anders; chinezen en japanners. Ik kan ze nog steeds niet uit elkaar halen. Willy walvis had er niet zo heel veel zin in vandaag want hij liet zich maar even zien. Toch stonden er een hoop mensen lang naar de zee te staren in de hoop een glim op te vangen van deze reusachtige beesten.

Zaterdagavond was het alweer de laatste stapavond met boon en bol en die bracht ons bij Club Fez. Op zich een mooie club maar het was redelijk rustig en na een uurtje hadden we meer het idee dat we op een 65+ party terecht waren gekomen. Er stond nog net geen begrafenisondernemer met z’n standje langs de kant. Ook heb ik nog gezocht naar een rolator verkoper maar kwam hem helaas niet tegen. Wij wisten wel één ding zeker, gierende banden naar de volgende tent. De taxi, zover je het een taxi kon noemen, bracht ons na een lange zoektocht bij club Trinity. Ook hier was het niet heel druk maar hebben nog wel een leuke avond gehad gelukkig.

Zondag was de werkweek helaas weer voorbij en kon boon voor de laatste keer in zijn favoriete auto naar het vliegveld rijden (gelukkig mochten Bolluh en ik ook mee). Omdat moeders ongeveer de halve voorraadkast en kledingkast aan ze had meegegeven voor mij, konden we op de terugweg gelukkig wel normaal zitten. Onderweg blikte we terug op een geweldige week waar weer de nodige tranen van het lachen werden geconstateerd door alle woordgrappen, geniale momenten en andere belevingen. Niet alleen bij ons maar ook bij Coen die dan ook liever had dat ze nog even bleven.

Jongens bedankt nogmaals voor jullie komst, ik heb genoten!


Zo, dat was geloof ik het langste reisverslag tot nu toe. Ik moet bijna gaan betalen voor mijn waarbenjij account vrees ik.

Tot de volgende keer,

Houdoeeee xx