Rondvliegende gitaarsnaren en Cambodjaans knalwerk

Als de dag van gister kan ik me herinneren dat we aankwamen in Bangkok en onze 'Amazing Asia Trip' van start ging. Nu bijna twee maanden later bezoeken we alweer het laatste land in het werelddeel waar werkelijk alles mogelijk is, zolang je maar genoeg geld op tafel legt en waar er meer Honda brommers op straat rijden dan het aantal inwoners dat een stad rijk is. Nadat we de landen Thailand, Laos en Vietnam compleet op z'n kop hebben gezet zullen we de komende tijd de inwoners van Cambodia kennis laten maken met wat Westlandse gewoontes. Onder andere de bijnamen die we de afgelopen weken gebruikt hebben om duidelijk te maken dat we het over een 'inwoner van Azië' hadden. Pinda, loempia, sushi, bamihap, nasirol. Het is een kleine greep uit de Weslandse woordenkist die regelmatig de revue passeerde. Dat is verder niet negatief bedoeld maar wij houden nogal van afwisseling, zo ook de benaming van personen en voorwerpen. In tegendeel zelfs, de lokale inwoners zijn over het algemeen heel vriendelijk en de gastvrijheid bij sommige hostels was vergelijkbaar met die van het Amstel Hotel in onze eigen hoofdstad. Uiteraard kom je ook mensen tegen waar je liever met een Toyota Tundra V10, inclusief bullbar, in z'n low gear overheen rijdt. Zeker als iemand iets te opdringerig geld van je wilt hebben of niet helemaal begrijpt wat je bedoeld. Maar gelukkig waren deze momenten schaars, anders had het aantal inwoners in Azië toch flink gedaald.

Voordat dat wij van Saigon naar Phnom Penh in Cambodia afreisde, stond er aan de vooravond nog een optreden gepland. Jaja dames en heren de band RuDion is niet meer weg te slaan uit de Aziatische hitlijsten. Dit keer kregen wij een belletje van niemand minder dan meneer Lee Lung Luchtgitaar, eigenaar van het Hard Rock Café te Saigon. Een blik in onze overvolle agenda liet ons weten dat er nog een klein gaatje was voor dit gigantische optreden. Gezamenlijk met de Engelse huisband rockte we er aardig op los met onder andere 'Summer of 69' van Bryan Adams. Onderhandelingen over een vast contract bij het Hard Rock Café liepen helaas op niks uit, mede omdat wij nog wat andere landen op de planning hebben staan. Wellicht een ideetje voor later... De volgende dag stapte we de bus in voor een 8 uur durende rit naar Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodia. Halverwege moesten er even wat paspoorten gekopieerd en wat gegevens veranderd worden om het land binnen te komen maar gelukkig verliep dat redelijk voorspoedig. Aangekomen in de stad werden wij met open armen ontvangen door een andere bekende Lierenaar; Robin van Vliet. Een goede vriend van Ruud en tijdelijk wonend en werkend in Cairns, Australië. De prijzen in Australië liepen iets uit de hand vandaar dat die besloot om voor oud & nieuw maar even over te komen. Waar je voor hetzelfde geld in Australië een biertje koopt, kan je in Azië ongeveer een hele bierbrouwerij overnemen. Wat we al van meerdere mensen hoorde tijdens onze trip is dat je in Cambodja shootingfields hebt waar je je eigen schietkunsten kunt testen. Aangezien wij voor alle ruige dingen in zijn konden wij dit natuurlijk niet laten 'schieten'. De eerste beste tuktuk pinda werd aangehouden en met mach 3 scheurden we naar de shooting-range. Daar stond serieus geschut opgesteld waarbij we mochten kiezen uit meerdere machinegeweren om vervolgens de patronen leeg te schieten op een paar pindakaas potten. Er werd ons ook nog aangeboden om met een rocketlauncher op een koe te schieten maar aangezien we nog steeds lid zijn van de Partij van de Dieren ging dat onze principes iets te ver. Plus dat er dan waarschijnlijk een boze Marianne Thieme aan de telefoon hing. Uiteraard wel mega dik om een keer met een AK-47, M4 en sniper rifle te schieten. Iets waar je als jongetje alleen maar van droomt. Die avond het nachtleven van Pnom Pehn verkend om te zien wat er met Oud & Nieuw allemaal gaat gebeuren in deze bruisende hoofdstad. Het aftellen was immers al begonnen. Nog minder dan 24 uur en dan is het alweer 2014. Men men men wat gaat dat weer hard. Op oudejaarsdag stond er iets anders dan gebruikelijk, maar zeker niet minder interessant op de planning; het bezoeken van de Killingfiels en de S21 gevangenis. Wat veel mensen niet weten is dat er in Cambodja zo'n 35 jaar geleden een derde van de bevolking is uitgemoord door de toenmalige communistische beweging de Red Khmer. De leider van deze partij genaamd Pol Pot vond dat iedereen toentertijd op het land moest werken en dat alle hoogopgeleiden zoals doktoren, leraren en advocaten overbodig waren en dus moesten verdwijnen uit de samenleving. Ook de mensen die het niet eens waren met dit regiem werden uit de weg geruimd. Dit resulteerde is massamoorden waarbij er in drie jaar tijd (1975 - 1978) meer dan drie miljoen mannen, vrouwen en kinderen werden vermoord. Tot op de dag vandaag zijn er zo'n 200 killingfields, verspreid over het land, ontdekt waar deze mensen werden begraven. In Pnom Penh is een van de grootste killingfield opengesteld voor publiek en ik denk dat dit wel het meest verschrikkelijke is wat ik ooit heb gezien. Het zonder enig grondige reden uitmoorden van je eigen bevolking kan je je haast niet voorstellen, zeker als je langs een massagraf komt waar alleen maar kinderen liggen. Verdere details over hoe het er daar aan toe ging zal ik jullie besparen maar het was geen pretje. Daarna bezochten we ook nog de S21 gevangenis waar opstandelingen werden vastgehouden die een iets andere mening hadden dan meneer Pol Pot. Ook hier gebeurde dingen waar je niet echt vrolijk van werd, maar je wel het besef geeft wat hier zo'n korte tijd geleden gebeurd is. 31 december 2013 gaat denk ik de boeken in als de meeste veelzijdige oudejaarsdag ooit want van een droevige stemming moesten we s'avonds naar een 'compleet uit je dak' stemming. Gelukkig doen een paar biertjes en gezelligheid van mede backpackers het goed en zo zaten we rond 23.00 in de tuktuk richting het centrale plein van de Phnom Penh waar het aftellen voor 2014 begon. Een Cambodjaanse tuktuk is in principe gemaakt voor vier personen maar gezien de grote belangstelling van deze party tuktuk inclusief FeestDjRuud aan boord, liep het aantal medepassagiers al gouw op tot 14. De chauffeur vroeg zich zelf ook af hoe dat mogelijk was maar met mensen hangend aan de zijkant en op het dak kom je een heel eind. Helaas had deze tuktuk niet het vermogen van Leopard tank onder de motorkap dus duurde het iets langer voordat we op onze eindbestemming waren. We dachten zelfs even dat we te laat aankwamen maar gelukkig arriveerde we een paar minuten voor 12 en konden we beginnen met aftellen. Vervolgens een spectaculaire vuurwerkshow waar menig Chinese vuurwerkfabrikant jaloers van wordt en uiteraard wenste we iedereen in de omgeving de beste wensen voor het nieuwe jaar. Daarna sprongen we weer in een tuktuk om koers te zetten richting het feest der feesten op het dak van een kantoorpand. Met koud pils, dikke beats uit de speakers en een hoop gezellige mensen was deze rooftop-party een zeer geslaagd feestje. Hoe we thuis zijn gekomen weet niemand, maar we waren blij dat we de volgende dag geen ongeplande tatoo's op ons hoofd hadden. Een van de voordelen dat je in het buitenland oud & nieuw viert is dat je de volgende dag niet met je punthoofd bij familie langs hoeft om iedereen een gelukkig nieuw jaar te wensen. We hadden dus ineens alle tijd van de wereld om bij te komen, wat wij helemaal niet erg vonden.

Toen we weer enigszins bij kennis waren keerde Robin terug naar Australië en gingen Ruud en ik richting het zuiden van Cambodja. Hier ligt de badplaats Sihanoukaville wat bekend staat om de mooie stranden, eilandjes en niet te vergeten; het bruisende nachtleven. Na een 6 uur durende tour boekten wij hier een hotel en hebben we op het strand, onder het genot van een koude rakker, genoten van het vuurwerk dat ze de vorige dag vergeten waren af te steken. De volgende dag bezochten we Koh Rong, een populair eiland dat in zijn totaliteit in bezit is van een Cambodjaans bedrijf en dus goede zaken doet. Op dit eiland is geen warm water aanwezig en slechts enkele uren per dag elektriciteit beschikbaar. Dit leidt ertoe dat je voor 10.00 uur 's ochtends je haar niet kan föhnen en het 's nachts een heerlijk temperatuurtje is zonder airco of ventilator (rond de 35 graden). De volgende dag stond er een vistrip op het programma. Met een lange lijn incl. een haakje, bevestigd aan een wieltje, gingen we samen met een Koh Ronger en zijn zoon proberen heel de baai leeg te trekken... Met succes! De een na de ander werd de boot op geslingerd wat ertoe leed dat we na 1.5 uur wel terug móésten om enigszins ruimte te maken op de boot. Onze vistrip kende nogal wat gevolgen merkte we een paar dagen later aangezien er in het lokale krantje 'Groot Sihanoukaville' stond dat er een visquotum werd ingesteld vanwege overbevissing. Hebben wij weer; gaan we een keertje vissen, loopt het gigantisch uit de klauwen. We besloten het eiland maar snel te verlaten voordat er inwoners met pijl en boog ons zouden bestormen. De dagen erna verbleven we weer op het vertrouwde vaste land. Niet dat er iets mis was met dit eiland... Maar aangezien wij allebei na ongeveer 10 minuten op het strand te hebben gelegen al op zoek gaan naar iets spectaculairders was dit niet onze highlight. Doordat we pas op 6 januari de nachtbus konden pakken naar Siem Reap moesten we nog een paar nachtjes blijven in Sihanoukaville. Niet dat dit een probleem was, ik denk zomaar dat er mindere plekken zijn in de wereld. We hoorden dat er een mega-feest aan de gang was dus stapte we in de oude vertrouwde tuktuk om poolshoogte te nemen. Eenmaal aangekomen merkten we dat wij de enige 'normale, nuchtere' mensen waren op het 'feest', wat inhield: 89 junkies die probeerden te dansen op de Nederlandse held Bakermat. Aangezien je hier alleen lol kon hebben na een paar blowtjes en pillen besloten wij klein Jamaica z.s.m. te verlaten. De volgende dag deden we een Island-Tour, erg mooi om rond te varen en hier en daar te snorkelen. Aan de praat geraakt met twee leuke Amerikaanse, wat ertoe leed dat we nu meer dan welkom zijn in New York, Florida en op Hawaii! Nooit verkeerd om mensen te ontmoeten die iets meer op hun bankrekening hebben staan dan de gemiddelde Cambodjaan. Verder was Sihaoukaville erg leuk om een paar dagen te verblijven. Gezellige sfeer en met alle strandtenten en feestjes s'avonds had het wat weg van Scheveningen. Alleen dan 365 dagen per jaar lekker weer en 1 euro voor een halve liter pils ipv 5 euro.

Als laatste stad in Cambodja, en ook gelijk in Azië, stond Siem Reap op de planning. Hier gingen wij ook per bus heen. Treinen hebben ze helaas nog niet uitgevonden en vliegtuigen kennen ze alleen in speelgoedversie bij de plaatselijke Bart Smit. Na 10 uurtjes kachelen kwamen we aan in de stad die vooral bekend staat om Ankor What. Een reusachtig gebied met tempels, oude ruïnes en bijzondere bouwwerken die de leeftijd van een paar duizend jaar al geruime tijd hebben overschreden. Gezien het feit dat dit tot de twee na best bezochte attractie van Azië wordt gerekend, moesten wij hier ook wel een bezoekje brengen. Zonder spijt want het was een van de mooiste plekken die we hebben gezien in Azië. Ankor What is mede bekend geworden om de filmopnames van Tom Raider. Hoofdrolspeelster Lara Croft sprong hier over de muren heen en verschuilde zich in de vele gangen die in de tempels te vinden zijn, terwijl ze ondertussen achtervolgd werd door Cambodjaanse griezels. Ik kan me nog heugen dat ik deze game op de computer speelde en in deze tempels rondliep. Kan ik nu toch zeggen dat ik er echt geweest ben! Verder is Siem Reap een sfeervolle stad met een hoop internationaal volk. We sliepen in een erg leuk hostel genaamd Mad Monkey. De naam zegt het al een beetje; elke avond complete chaos in de rooftop bar en het enige wat op de menukaart stond was alcohol. Het meest geliefde drankje wat er hier geschonken werd heet Handgranade. Ingrediënten: Een shotje tequila, een shotje jagermeister en een sloot Red Bull. Hier moet je vooral niet aan beginnen als je heel veel dorst hebt want dan begin je na een uurtje achteruit te praten en weet je niet meer hoe je je naam spelt. Om de omzet enigszins te verhogen hadden ze een competitie in het leven geroepen dat landen tegen elkaar streden om de Handgranade Trofee. Wij moesten Nederlands' eer wel hooghouden dus begonnen gezamenlijk met een paar landgenoten fanatiek aan deze competitie. Dit fanatisme werd halverwege de avond iets minder aangezien we toen al bijna achteruit begonnen te praten. Maar gelukkig konden we aan het eind van de avond wel de trofee in de lucht houden. Een minpuntje was alleen wel dat we de volgende ochtend het gevoel hadden dat er een paar handgranaten in ons hoofd ontploft waren. Een opmerkelijk detail aan Siem Reap is dat je er, waarschijnlijk als enige stad in Azië, geen brommers kan huren. Ze vinden het schijnbaar te gevaarlijk als er 'heaps' of backpackers roekeloos rondrijden in de stad. Op zich ook niet verkeerd voor ons om voor de verandering een brommer zónder motor te huren. Na drie maanden geen fiets te hebben aangeraakt moesten we wel eerst ff een snelcursus fietsen volgen maar dat verliep gelukkig allemaal prima en zo maakte we de stad, op onze stalen ros, drie dagen lang onveilig. Ook zijn we naar een floating village geweest wat net buiten de stad is. Dit is een dorp met huizen die op palen boven het water gemaakt zijn. Bijzonder om te zien hoe deze mensen leven en alles per boot doen. Wel iets te toeristisch wat ons betreft maar het was de moeite waard. Zoals overal ter wereld is ook hier het Chinese volk massaal aanwezig. Je hebt toch af en toe het idee dat deze mensen de wereld veroveren gezien de aantallen. Laat we het vooral niet hopen want vrolijk worden wij allerminst van deze wandelende electronica loempia's. Hieronder een kleine opsomming waarom wij hier zo over denken:

- Ze lopen altijd in de weg, waar je ook loopt.
- Ze zijn ongeveer 7x zo langzaam als wij zijn.
- Hun Engels vocabulaire komt over het algemeen niet verder dan yes en no.
- Als ze iets eten kan half Azië meegenieten.
- 1 op de 2 Chinese heeft een electronisch apparaat in zijn handen.
- Ze maken van elke boom en steen zo'n 29 (dezelfde) foto's.
- Wanneer ze iets te eten krijgen kijken ze je aan van: is dit alles?

En zo zijn er nog wel een paar dingen op te noemen. Aan de andere kant kun je wel aardig je zakken vullen door elke Chinees die met je op de foto wilt 5 dollar te vragen. Economisch gezien zijn er dus nog wel mogelijkheden. Als we dat in de afgelopen twee maanden hadden gedaan hadden we nu waarschijnlijk onze reis al terugverdiend.

Na ons avontuur in Cambodia vetrokken we in westelijke richting, back to Bangkok. Hier hadden we vervolgens nog drie dagen ingepland alvorens we het vliegtuig in stapte naar onze volgende bestemming. Ik moet eerlijk zeggen dat het minder heftig was in Bangkok dan de eerste paar dagen dat we hier waren. Waarschijnlijk komt dat mede omdat we inmiddels gewend zijn aan de chaos in Aziatische steden. Ook zaten we nu meer in een backpackers gedeelte waardoor er tussen de pinda's iets meer westerlingen te zien waren. Na de laatste biertjes in de Thaise hoofdstad gedronken te hebben zit het avontuur er na ruim twee maanden toch echt op. Elke dag weer was een absolute belevenis en de WOW-factor werd hier vaker dan ooit geuit. Op elke vlak is het zo een enorm verschil met wat wij gewend zijn in het westen. Dat maakt het juist ook heel bijzonder om te zien hoe mensen aan de andere kant van de wereld leven en op hun manier genieten zonder allerlei luxe. Uiteraard ook heel veel gezellige reisgenoten ontmoet die allemaal hun eigen verhaal hebben. Het meest bijzondere verhaal was denk ik wel twee meiden die op de fiets vanuit Nederland, via Rusland, naar Cambodja zijn gefietst. En dan dachten wij na drie dagen op een fiets al van... zo doe maar weer snel een brommer!

Na een paar leuke dagen in Bangkok moesten we toch echt de auto in stappen richting het vliegveld. We vlogen eerst naar Tapei, Taiwan alvorens we onze TomTom instelde op onze eindbestemming; Nieuw Zeeland. Een compleet andere wereld maar we hebben hier zoveel enthousiaste verhalen gehoord dat het weer een grandioos avontuur moet gaan worden!