Honda Handel Westland, u spreekt met de eigenaar.

Dat meneer Honda goede zaken deed in Azië wisten we al, maar dat er zoveel brommers, motoren en ander rijbaar spul van hetzelfde merk rondrijden gaat onze ogen af en toe te ver. Op zich niet zo gek aangezien er tot op de dag van vandaag alleen al 60 miljoen Honda Super Cub brommers zijn gemaakt. Ook wij hebben na een aantal weken genoeg ervaring met deze apparaten om te zeggen dat ze onverwoestbaar zijn. Een strandrit, stijle hellingen en zelfs het oversteken van de Mekong rivier is geen probleem voor deze machine. De inwoners gebruiken deze brommers niet alleen om zichzelf te vervoeren, maar ook als transportmiddel voor verschillende producten. En dat blijft niet bij twee pakken melk en een zak aardappels. Halve supermarkten, meubels en zelfs koeien en varkens zijn geen uitzondering voor de Honda cc's. Ook onze vrienden van Piaggio hebben niks te klagen over de afzetmarkt hier aangezien je de welbekende Vespa met enige regelmaat ziet rijden. Dit is wel alleen weggelegd voor de Vietnamees die iets beter zijn best heeft gedaan op school of promotie heeft gemaakt bij de plaatselijke Noodle fabriek. En een Vespa S inclusief Burberry zadel is alleen betaalbaar voor de manager van diezelfde fabriek.

Nadat Dion twee reisverslagen heeft getypt was het de beurt aan mij, Ruud, om onze ervaringen op papier te zetten. Toen we heelhuids terugkeerden van ons zip line avontuur in Huay Xai vervolgden we onze weg richting Luang Prabang, een stad met vele Franse invloeden, te zien aan de vele bakkerijen.. een van de weinige dingen wij van dit volk wel kunnen waarderen. Nadat we accommodatie hadden gevonden vonden wij het weer hoog tijd voor een eigen vervoersmiddel, jawel u leest het goed.. Wij maakten kennis met onze nieuwe liefde: een Honda Wave! Met ontelbare pk's en maar liefst 4 versnellingen is geen berg voor dit apparaat een uitdaging. Met mach 3 vlogen wij naar de populaire watervallen, zo'n 40 kilometer buiten het centrum. Toen we met 80 km/h langs een middelbare school reden verzocht Dion mij even aan de handrem te trekken en een kijkje te gaan nemen. Na kennisgemaakt te hebben met de kinderen troffen wij de docenten achter het gebouw aan die daar, onder het genot van een lekker pilsie en dus enigszins beschonken, aan het 'jeu de boulen' waren... Hóé Frans wil je het hebben?! Na de afspraak gemaakt te hebben met de docenten, dat wij de volgende dag, kosteloos, een Engelse les mochten verzorgen startte we onze trots weer, wederom kippenvel... Wat een geluid! We bezochten de schitterende watervallen van Luang Prabang. Na een paar foto's voor de lokale Panorama en een frisse duik te hebben genomen keerden wij weer huiswaarts. De volgende dag stonden wij om klokslag 10.30 uur voor 35 pinda's in opleiding om de Engelse taal bij te spijkeren. Dit gold overigens ook voor de docent, die er ongeveer evenveel van leerde als zijn leerlingen. Het was erg grappig en leuk om te doen, vooral omdat het zo gewaardeerd werd. Na deze les gingen Prof. Stuyt en Drs. van Mil naar de grotten en passeerden daarbij een megaschuur die s'avonds als bruiloftzaal werd gebruikt. Aantal genodigden: 1.600. We vroegen ons af of de koning van Laos in het huwelijksbootje stapte, maar dat bleek niet zo te zijn. Blijkbaar is het gebruikelijk naast vrienden en familie ook de buurtvereniging, jeu de boules-club en andere vage kennissen uit te nodigen op je feestje. Heel Luang Prabang liep mee in de polonaise.

Onze strak geplande planning liet ons weten dat we richting Hanoi, de hoofdstad van Vietnam, moesten gaan. Mogelijkheden tot transport waren; een busreis van 36 uur, een offroad-Honda-Wave-Tour op eigen risico, lopend of met Laos-Airlines (dé landelijke vliegtuigmaatschappij die, in het rood, bovenaan de zwarte lijst staat). Nadat het visum na enige strubbelingen op het vliegveld was geregeld, namen wij de gok. Deze strubbelingen duurde overigens zo lang dat we zelfs omgeroepen werden door de speaker. 'Willen de heer Van Mil en de heer Stuijt zich zo spoedig mogelijk melden bij Gate 5'. Altijd al een keer willen meemaken. Kunnen we dat ook weer afstrepen van onze bucketlist. Nadat we uitgeteld bij de gate aankwamen, verdeelden we ons allen op gewicht in het vliegtuig, deden alvast onze parachute om en onze gordels goed vast. Ongelofelijk maar waar, we arriveerden in deze miljoenenstad zonder kleerscheuren en mét dichte parachute.

In Bangkok dachten wij de grootste gekte te hebben gehad, maar... de Vietnamezen kunnen er ook wat van! Gek genoeg stoorden wij hier ons stukke minder aan als in Bangkok, waarschijnlijk omdat dit het Honda-Walhalla is waar wij een zwakte voor hebben gekregen. In het beste hostel tot nog toe boekten wij voor de volgende dag een tour naar Sapa, een dorp gelegen noordwesten van Hanoi. Dit dorp ligt dichtbij de Chinese border en staat bekend om haar mooie rijstvelden die als trappetjes tegen de bergen zijn aangelegd. Met 2 gidsen, 3 Engelsen, 3 Nederlanders en 1 eenzame Oosterbuur trokken wij in onze terreinschoenen door de bergen. Oja, niet te vergeten gevolgd door 6 Vietnamese vrouwtjes met een gemiddelde lengte van 1.23m... Oppassen dus waar je liep. Zij hadden allen een mand op hun rug vol met zelfgebreide tasjes en zelfgemaakte armbandjes. Souvenirs waar wij precies niks aan hebben maar toch uit emotioneel oogpunt aan moesten geloven toen we de tranen over de wangen van deze arme vrouwtjes zagen rollen. Na een gezellige homestay, een mooie volgende dag en een goede nacht in de trein retour naar Hanoi stonden wij om 6u 's ochtends klaar voor de volgende bestemming: Halong Bay. Een trip die 2 uur later vertrok. Met 40 toeristen enterden wij een boot en gingen wij op zoek naar Castaway Island, een verlaten eiland waar alleen Tom Hanks nog ergens uit zou moeten hangen. Op dit eiland stond een bar, beachvolleybal-veld en diverse bamboe-hutjes om de nacht te spenderen. Met onder andere een aantal knettergekke Aussies hebben wij ons flink vermaakt. Verder nog bergbeklommen en ge-tubed, wat inhoudt: in een band achter een boot met hoge snelheden de baai onveilig maken. Na 1 kort nachtje op het eiland te hebben overleefd werden we weer naar het vaste land getransporteerd.

In Hanoi wilden we graag naar de Honda-fabriek om alvast een order te plaatsen: 3 schepen van Maersk volladen met Honda Wave's richting De Lier. Maar omdat een kijkje achter de schermen bij de productielijn niet mogelijk was moesten wij de order helaas annuleren. Op de Honda gingen we een kijkje nemen in de historische gevangenis, dat tot 1953 in Franse handen was. Bizar om te zien hoe de Vietnamezen hier werden behandeld. Buiten stond nog een compleet bataljon aan voertuigen opgesteld, van artillerie, bommen, chinook heli's tot en met torpedo's... Dat vonden wij wel wat!

In de dagen daarna zijn we per trein zuidelijk gegaan. In het rustieke Hue zijn we met een Honda Wave en een Yamaha Jupiter Gravita (jaja, dit keer gingen we noodgedwongen een soort van vreemd, we hadden geen keuze) via Da Nang naar Hoi An gereden. De zomerse temperaturen waren ver te zoeken, met 2 dagen geregeld wat regen (en het kwik dat de 18 niet passeerde) was het best fris en kochten we in ieder dorp een nieuwe poncho. De reden hiervan was dat bij het opschakelen naar de 2e versnelling deze al in 4 stukken was gewaaid en je dus zonder poncho droger overkwam als met. Via kleine dorpjes belandden we in de bergen langs de kust. Heel gaaf om te rijden over deze slingerende wegen. Uiteindelijk keken we vanuit de bergen uit op de skyline van Da Nang, de bijgevoegde foto zegt meer dan 1000 woorden. In Da Nang, dat veel weg heeft van een Amerikaanse stad, vonden we een prima hotel. De volgende dag reden we via de toeristische route naar Hoi An, hét dorp bij uitstek voor al Uw op maat gemaakte kleding en schoenen. We waren flink verrast wat we hier allemaal aantroffen. We telden 1265 kleermakerijen, 89 schoenmakers en 2 kroegen in een dorp dat niet veel groter was als 't Woudt. Erg gezellig, zeker een aanrader als U toevallig in de buurt bent! Op de dag van vertrek raakten we aan de praat met 2 Vietnamese die zichzelf Easyriders noemden en ons enthousiast maakten om bij hun achterop de motor te springen voor een tour die niet te vergeten zou zijn. Ze vertelden ons dat we via Da Lat naar Mui Ne, onze kerstbestemming, zouden rijden in een 3 daagse trip. Omdat we de nachttrein naar Nha Thrang al hadden geboekt spraken we af dat we 2 dagen later vanaf Nha Thrang bij hun achterop zouden stappen. De volgende dag arriveerden we rond 9 uur in Nha Thrang, dat ook wel als Moskou omschreven kan worden. Het Dimitri, Vladimir en Gorbatsjov-gehalte steeg ruim boven de pinda-populatie uit. Ongelofelijk dat als ze ergens zijn, ze er meteen massaal zijn. Waarschijnlijk omdat ze gemiddeld 3 woorden Engels spreken en hun Nasterovja-taal daarom de voertaal is. Met een Yahama zijn we naar het waterpark/attractiepark gegaan op Vinpearl Island, waar je met de langste kabelbaan ter wereld (over zee) kon komen. Het kwik tikte hier de 25 aan, iets wat sinds Sapa niet meer was voorgekomen. Werelds dus! Op dit eiland hebben wij ons met nog 3500 Russen prima vermaakt. Als afsluiting van de dag, en omdat het nog niet heet genoeg was, doken we in een Hot Spring á 40 graden inclusief een modderbad als crème de la crème. Wat een slecht leven hebben wij toch. De weg er naar toe was nog wel een uitdaging aangezien de bewegwijzering in Vietnam alleen door lokale mensen te begrijpen is.

De volgende dag stonden de motor-pinda's om 8u klaar voor vertrek. Na 100 km achterop te hebben gezeten verzochte we onze gidsen vriendelijk de motor aan de kant te zetten en achterop plaats te willen nemen. Deze plek hebben zij dan ook de volgende 2 dagen niet meer verlaten en genoten wij van elke seconde achter het stuur. Niet alleen om het feit dat we door een schitterende omgeving reden maar zeker ook omdat we eindelijk een keer mochten motorrijden. Iets wat in Nederland alleen mag met een papiertje. Met 150 cc onder onze kont toerden we door de bergen heen met zo nu en dan kleine dorpjes waar wij als Westerlingen als goden werden ontvangen. Alle kinderen van de dorpen liepen naar de weg en begonnen allemaal enthousiast te zwaaien en Hello! te roepen. We vroegen aan de gidsen waarom er in ieder dorp een escorte aan welkomst-comité aanwezig was en ze gaven aan dat de kinderen bijna nooit toeristen zien en het dus bijzonder vinden. Het bleef ons verbazen...

Na 2 dagen gereden te hebben arriveerden we in Dalat, ook wel 'klein Westland' genoemd. In plastic kassen werden hier overal bloemen gekweekt, leuk om te zien en je gelijk weer enigszins thuis te voelen. Deze stad, gelegen op 1800 meter hoogte, was groter als we hadden gedacht. Met hotels, restaurants, barretjes, winkelcentra en een grote nightmarket was het er flink gezellig en merkten we dat één nachtje eigenlijk iets te kort was. S'avonds belandden we in een supergezellig klein restaurantje, waar acht mensen genoten van een Philippine met zijn gitaar en goede zang. We vroegen ons af wie die andere man was die er erg simpel uitzag en soms opeens een mondharmonica, akoestische gitaar, blokfluit, trompet, saxofoon, elektrische gitaar of basgitaar pakte en zomaar inviel met hele mooie solo's, dit bleek de Amerikaanse eigenaar te zijn. Prachtig. Na het eten werden we door de muzikant gevraagd mee te gaan naar de bar waar hij zijn optreden voortzette.

Vandaag was de bedoeling Mui Ne te bereiken, een badplaats bestaande uit een straat van 20 km dat volgebouwd is met resorts en een echte toeristische trekpleister is. Na een mooie trip, slingerend in de afdaling over bergpassen van 1800 meter naar 0 meter hoogte (de remmen lieten ons gelukkig niet in de steek) arriveerden we met 550 km op de teller én een gave ervaring rond 16:30 uur bij ons huisje. Naja, ook wel villa te noemen. We hadden niet verwacht dat wij de komende 3 nachten in 'Het Witte Huis' mochten slapen, incl. ruime woonkamers, keuken, 3 slaapkamers, 5 balkonnetjes en 3 badkamers mét whirlpool. Nou... We dachten dat we gek werden! Ook het strand was op een steenworp afstand, dus konden we daar zo uit ons bed naar toe rollen. Geen klachten dus om in zo'n omgeving kerst te vieren. Een paar uur later arriveerden onze 2 huisgenoten, 2 hele gezellige Nederlandse dames die wij in Hue hadden ontmoet en sindsdien veel contact mee hebben aangezien hun reisschema vrijwel overeenkwam met die van ons. Aangezien het jagen op kalkoenen niet mogelijk was werd de plaatselijke supermarkt getorpedeerd en zo hadden we voor drie dagen genoeg eten en drinken inclusief een uitgebreid kerstontbijt en kerstdiner. Voor het vervoer hadden we dit keer een Honda Super Cub, de voorlegger van de eerdergenoemde Honda Wave. Nou wat een wereldapparaat was dat! Enige research liet ons weten dat dit de meest geproduceerde brommer is aller tijden met een oplage van meer dan 60 miljoen stuks. Je ziet ze hier dan ook maximaal rijden. We hebben er nog aan gedacht om er twee te kopen en op de boot richting Nederland te zetten, maar dat bracht toch iets teveel tijd en energie met zich mee. Mui Ne staat mede bekend om de goede surf omstandigheden, dus de tweede dag stonden er twee planken voor de deur en hebben wij een middagje gedanst op de golven. Na drie dagen konden we terug kijken op een zeer geslaagde kerst met veel gezelligheid, heerlijk eten en een schitterende omgeving. Na het festijn reisde we af naar onze laatste bestemming in Vietnam: Ho Chi Min City. Het vroegere Saigon. De grootste stad van het land, maar wel heel toegankelijk en lang niet zo druk als Hanoi. Ook heeft de stad veel parken waar overdag en s'avonds meerdere shows en activiteiten worden georganiseerd. Saigon was een van de belangrijkste steden tijdens de Vietnamoorlog die hier van 1953 tot 1975 plaatsvond. Er is dan ook veel terug te zien in en rondom de stad van de zinloze oorlog die veel mensen het leven heeft gekost. Zo zijn we naar het War Museum geweest waar foto's, verhalen en voorwerpen een goede indruk geven hoe het er hier aan toe ging. Onze liefde voor Amerika zakte onmiddellijk naar een dieptepunt toen we zagen wat de Amerikanen met het volk deden en hoe ze het land hier achterlieten. Er liggen nog miljoenen mijnen, bommen en granaten verspreid over het land die dagelijks mensenlevens eisen, waaronder ook veel kinderen. Ook zijn we naar de Chi Chu tunnels geweest waar de originele loopgraven van de Vietcong te zien zijn. Erg indrukwekkend om te zien hoe soldaten hele dorpen onder de grond hadden gemaakt en zich zo beschermde tegen de Amerikanen. Dit tunnel stelsel was zo gemaakt dat het voor de gemiddelde Amerikaanse soldaat (1.50 breed en 2 meter lang) onbegaanbaar was om hier door heen te gaan. Hierwerden dan ook Koreanen voor ingezet. Bij elkaar is er rond Saigon meer dan 250 km aan gangenstelsels gemaakt door de Vietcong-strijders.

Na drie weken in Vietnam zit het avontuur er hier bijna op en zullen wij onze weg vervolgen richting Cambodia. Met hoogtepunten (de spiegelwitte stranden, fascinerende watervallen en schitterende bergpassen) en dieptepunten (de verschrikkelijke oorlog die hier vrij recent plaatsvond) is dit land een bezoek meer dan waard. De Vietnamese keuken kent daarbij geen grenzen; alles wat beweegt word opgegeten. Of je nou fan bent van paddensoep, hond-steak of slang-filet... Alles is hier te verkrijgen. Hou je van brommers? Boek een enkele reis. Lukt het je na je midlife-crisis nog niet aan een vrouw te komen, ook een enkeltje. Al met al kunnen we zeggen dat dit het mooiste land is dat wij tot nu toe hebben gezien in Zuid-Oost Azië.

Uiteraard wensen we jullie trouwe lezers een buitengewoon gelukkig en liefdevol 2014.

Tot de nieuwe aflevering met onder andere onze belevenissen tijdens oud & nieuw!