Zouten of ongezouten pinda's, allebei in overvloed

Als je aan een massage denkt, dan denk je normaalgesproken toch dat je na een uur ontspannen de tafel verlaat en niet dat je na een behandeling 3 verdiepingen hoger ligt en vervolgens ongeveer kruipend de tent verlaat omdat deze vriendelijke pinda tegen de pijngrens aan masseert. Tenminste, dat dachten wij voordat we aan deze circusshow zouden beginnen. Maar een massage in Thailand is toch iets anders dan een behandeling die de gemiddelde Nederlander gewend is. Ook weten we na vandaag dat ons bovenlichaam ongeveer 180 graden kan draaien en ons hoofd bijna 360 graden, zolang je maar ver genoeg duwt. Een paar biertjes doen het vervolgens altijd goed voor de ontspanning en 'as we speak' zitten we alweer in de bus om richting het binnenland van Laos af te reizen. Hier zullen we na een paar uurtjes aankomen in de stad Luang Prabang. Het had ook de naam van een Japanse sushi-chef kunnen zijn, maar we hebben het hier toch echt over een stad in Laos. Zo'n busreis verloopt overigens iets anders dan het gebruikelijke busreisje met groep 7 naar Duinerell. Er is denk ik plek voor 30 personen maar ik tel ongeveer het dubbelen aan reizigers. Als er geen stoel meer vrij is moet je ergens anders een plek zien te vinden en dat varieert van het gangpad tot aan de bagagerekken bovenin. Ik heb nog niet op de bus gekeken, maar het zou zomaar kunnen dat zelfs daar een paar mensen met spanbanden vastgebonden zitten. Een aardige show weer dus!

De afgelopen twee weken zijn gigantisch snel voorbij gegaan. Men zegt altijd dat de tijd snel gaat als je het naar je zin hebt, maar als je het heel erg naar je zin hebt gaat de tijd blijkbaar nog 3x zo snel. Gelukkig wel weer genoeg leuke ervaringen opgedaan om met de rest van de wereld te delen. Na een paar dagen in Krabi stapte we op de boot richting Ko Pi Pi, het laatste eiland wat op de planning stond in het zuiden van Thailand. Je zult het niet geloven maar ook hier is de core business maximaal feesten. Daarbij vlogen er links en rechts weer redelijk wat bierdopjes door de lucht. Verder is het een mooi eiland met een paar mooie uitzichtpunten vanuit de bergen, maar langer reikt de lijst van bezigheden helaas niet dus na twee dagen stapte we weer bij de Thaise versie van Kapitein Iglo aan boord om terug te keren naar het vaste land. Voor een collega van Kapitein Iglo verliep de boottrip een dag eerder iets minder prettig aangezien er een boot gezonken was inclusief 30 lokalen inwoners. Of er nog overlevenden waren van dit ongeval is voor ons ook een raadsel maar gezien het feit dat de gemiddelde Thai niet over de zwem eigenschappen beschikt van Pieter van de Hoogenband of Inge de Bruijn schat ik die kans niet zo heel groot. Voordat we naar het noordelijk gelegen Chang Mai vertrokken verbleven we nog een dag in Phuket. Een hele toeristische stad die niet het beste imago heeft op het gebied van citybranding. Er lopen veel ladyboys rond en de meeste westerlingen komen hier om een Thaise voor een weekje te 'huren'. Dat drukt gelijk de stempel op iets wat helaas ook realiteit is in dit land. Het is af en toe te bizar voor woorden om te zien hoe vooral Amerikanen en Europeanen omgaan met Thaise vrouwen die nog niet eens de 20 zijn gepasseerd. Maar als je geen opleiding hebt en niet aan een baan kunt komen weet je niet beter. Wanneer je in Phuket door de barstreet loopt heb je meer het gevoel dat je in Las Vegas beland bent met overal discotheken, cafés en nightclubs omringt door miljoenen led-lampjes waardoor zelfs vanaf de maan deze stad te zien is denk ik. Nadat we samen met een paar Amerikanen (die wel normaal zijn gebleven) de obers in een paar tenten het zweet op hun voorhoofd hadden bezorgd, was het de volgende dag de hoogste tijd om richting de jungle te verkassen. Dit kon per bus a 22 uur of per vliegtuig a 2 uurtjes. Hier hoefde we niet lang over te discussiëren want van lange busreizen worden we niet echt vrolijk en aangezien vliegen hier niet de halve wereld kost was de keuze snel gemaakt. Wel met garantie tot aan de incheckbalie, maar dat maakt het toch ook weer een uitdaging. Van zon, zee en strand stonden we zo ineens tussen de apen en olifanten in het bergachtige noorden van Thailand. Hier hadden we na enig speurwerk een leuk hostel inclusief swimmingpool gevonden, niks meer aan doen dus! De volgende dag gelijk een scooter gehuurd om de bergen in te gaan. Gelukkig zijn dit wel 125cc motorscooters anders red je het nooit om bovenaan te komen. Hier konden we genieten van het mooie uitzicht en bezochte de plaatselijke boeddha's om ze de hand te schudden en ze alvast een gelukkig nieuwjaar te wensen. Toen weer met mach 3 de berg af wat iets sneller ging dan berg op. Van te voren maar ff de remmen gecheckt want anders lagen we nu ergens in een afgrond in vier stukken vrees ik. Over verkeersregels denkt iedereen hier anders. Op zich best goud, zolang het goed gaat. Op een motor of scooter hoef je in principe geen helm te dragen maar de politie mag er wel een boete voor geven. Dat klinkt heel krom en dat is het ook zeker want wanneer je meneer de politieagent tegenkomt die toevallig een nieuwe Sony led-tv bij de MediaMarkt heeft gezien maar dit boven zijn budget rijkt houdt hij gewoon een paar scooterrijders zonder helm aan, int hun een boete van omgerekend 5 euro, en steekt dit vervolgens in eigen zak. In discussie gaan met deze beste meneer heeft weinig zin want dan wordt de boete alleen maar hoger. Er werd ons zelfs verteld dat alcoholcontroles alleen worden gedaan zodat agenten diezelfde avond nog naar de kroeg kunnen gaan van het geld wat ze innen. Corruptie en machtsvertoon blijft in Thailand een groot probleem en is een van de hoofdredenen dat het land momenteel op z'n kop staat er ze elkaar in Bangkok de hersenpan in slaan. Je kan maar beter zorgen dat je niet teveel met de blauwhelmen te maken krijgt. Ons is het gelukkig nog niet overkomen.

Van de rustgevende tempels gingen we de volgende dag naar een iets spectaculairdere activiteit; quad-bike en raften! Dit deden we op ongeveer anderhalf uur van de stad vandaan. Het begin begon enigszins rustig aangezien we in een groep zaten die niet echt van snelheid hield. Gelukkig kwam daar snel verandering in en mochten we samen met een coureur mee die het gas aardig wist te vinden. Met z'n 3e scheurden we door de rijstvelden heen en torpedeerden we menig dorp in de omgeving. Ik denk dat de rijstproductie deze maand iets minder hoog is na dit wild west avontuur. Smiddags stond vervolgens het raften op het programma, toch ook een activiteit van formaat. Na enige uitleg over hoe het handelen voor het geval we een krokodil of piranha tegenkwamen konden we het kolkende water in. Hier en daar een paar rotsblokken, een aantal watervallen van het formaat Nigeria Waterfalls en hongerige krokodillen. Niks is te gek voor deze twee bikkels! Na een kleine twee uurtjes kwamen we gelukkig veilig bij de finishlijn aan en konden we terugkijken op een topdag! Omdat er verder niet heel veel te doen was in Chang Mai besloten we de volgende dag naar Pai gaan. Dit is een dorpje in de bergen net buiten de stad wat vooral gekenmerkt wordt door de weg erna toe. Die bestaat namelijk uit 762 bochten over een afstand van zo'n 100 km. Als je dan ook nog een chauffeur hebt die als doopnamen Micheal en Schumacher heeft en denkt dat die op het formule 1 circuit van Thailand rijdt, kunnen jullie wel bedenken dat wij elk hoekje en gaatje gezien hebben in die bus. We begonnen op de achterste zitplekken maar aan het einde van de rit zaten we ongeveer naast de chauffeur zelf. De rit was gelukkig niet voor niks geweest want het dorpje zelf was erg gezellig en sfeervol. We sliepen in een bungalow tussen de indianen en andere medicijnmannen die ons wat bijbrachten over de laatste trends en modeontwikkelingen, onder het genot van een biertje en gitaargepingel. Er zijn toch toch mindere omgevingen om een avondje door te brengen dacht ik zo. Verder waren er nog tal van leuke barretjes in Pai waar de avond voort werd gezet. Vanaf dit bijzondere plaatsje vertrokken we twee dagen later richting het volgende land: Laos. Hiervoor verbleven we eerst een dag in Chang Kong. Een dorpje op de grens waar je een visum moet aanvragen, alvorens we met een pindaboot de Mekong rivier overstaken om voet aan wal te zetten in het plaatsje Huay Xai. Ondertussen hadden we in onze Lonely Planet gelezen dat dit een bijzonder mooie plek is om te zip-line over de jungle, apen in het wild te spotten en de nacht door te brengen in een boomhut op 40 meter hoogte. Iets wat normaalgesproken alleen in je dromen voorkomt. Met een groep van 10 man betraden we de prachtige jungle die het land rijk is en razen we over de bossen heen met zip-line's van zo'n 600 meter lang. Mega dik! Onze eindbestemming was de treehouse waar je een schitterend uitzicht had over de jungle. Na het avondeten, bereid door de plaatselijke bamboestam, speelden we s'avonds nog wat kaartspelletjes om er vervolgens de volgende ochtend weer vroeg uit de veren te gaan in de hoop een paar beesten van formaat in levende lijven te zien. Helaas was dit niet het geval en moesten we onze gids maar geloven dat er wel degelijk beren, tijgers en orang-oetans in dit bos leven.

Inmiddels is het alweer begin December en kunnen we zeggen dat we aardig ingeburgerd zijn in de Aziatische sferen. De aardappels met bloemkool en een gehaktballetje van moeders zijn ingeruild door rijst of noodles met kip en soja. Een dikke bruine boterham met kaas komt hier helaas ook niet op het menu maar daar voor in de plaats kunnen ze wel hele lekkere stokbroden maken met alles erop en eraan. Het meeste eten wordt hier op straat bereid maar toen we ons daar aan waagde sloeg Ruud z'n maag op hol en begon hij ineens achteruit te praten. Dat doen we dus ook maar niet meer. Heeft waarschijnlijk iets te maken met de hygiene, alhoewel menig restaurant keuken ook niet het Smaakpolitie keurmerk zal krijgen. Het eten smaakt er niet minder om en ik moet eerlijk zeggen dat we nog niet vaak slecht hebben gegeten. Overigens schijnen de meeste inwoners geen eigen keuken te hebben maar elke dag op straat eten. Aangezien je voor omgerekend 3 euro een complete maaltijd hebt zie ik het nut er ook niet van in om elke avond het kookschort aan te trekken en je in het zweet te werken om wat lekkers op tafel te zetten. Verder is het vooral hostel in en hostel uit, waarbij je elke dag weer leuke mensen ontmoet die bijzondere dingen hebben meegemaakt en je tips geven waar je het beste heen kunt gaan. En ook welke plekken vooral niet. Het is veel reizen om in alle landen de mooiste plekjes te bezoeken maar het is zeker de moeite waard!